Abstract

 Sehnsucht ist ein Gefühl, dass vielleicht dem jüdischen Volk bekannter ist als allen anderen Nationen. In ihrer Jahrhunderte dauernden Diasporaexistenz sehnten sich Juden angesichts der entfremdenden Wirklichkeit immer wieder nach einem Gemeinschaftsgefühl, nach der verlorenen Heimat, oder auch nach legitimer Einbürgerung. Der vorliegende Beitrag ist ein Versuch, die Sehnsuchtsproblematik im Spannungsfeld zwischen Zionismus und deutsch-jüdischer Symbiose zu beleuchten. Einen methodologischen Zugriff bilden dabei ausgewählte Texte von Bertha Badt-Strauss, Margarete Susmann und Else Lasker-Schüler.

Longing is a feeling perhaps more familiar to the Jewish people than to any other nation. In their centuries-long diaspora existence, Jews have repeatedly yearned for a sense of community in the face of alienating reality, for the lost homeland, or even for legitimate naturalisation. This article is an attempt to shed light on the problem of longing in the field of tension between Zionism and German-Jewish symbiosis. Selected texts by Bertha Badt-Strauss, Margarete Susman, Else Lasker-Schüler and Grete Weil-Jockisch provide a methodo-logical approach.

Tęsknota to uczucie być może bardziej znane narodowi żydowskiemu niż jakiemukolwiek innemu. W swojej wielowiekowej egzystencji w diasporze, w obliczu obcej rzeczywistości, Żydzi wielokrotnie tęsknili za poczuciem wspólnoty, za utraconą ojczyzną, a nawet za legalną naturalizacją. Niniejszy artykuł jest próbą rzucenia światła na problem tęsknoty w polu napięć między syjonizmem a symbiozą niemiecko-żydowską. Z metodologicznego punktu widzenia podstawę do badań stanowią wybrane teksty Berthy Badt-Strauss, Margarete Susmann i Else Lasker-Schüler.